Er is de laatste tijd weer veel te doen omtrent schermtijd/televisie kijken voor jonge kinderen. Hoe staat Dreamzz‌z hierin en wat halen wij uit de visie van Maria Montessori?

Maria Montessori leefde in een tijd waarin televisie nog geen grote rol speelde in het dagelijks leven, maar haar visie geeft indirect wel aanwijzingen over hoe ze zou kijken naar het effect van televisie op jonge kinderen. Montessori benadrukte dat kinderen het meest leren door directe, actieve ervaringen in de echte wereld, en dat ze zich optimaal ontwikkelen in een omgeving waarin ze zelf kunnen ontdekken en experimenteren. Vandaar dat wij de kinderen bij Dreamzzz niet dagelijks schermen aanbieden. Af en toe bij een regenachtige dag een bioscoop maken op de BSO of je huiswerk doen op de computer is natuurlijk prima.

Televisiekijken, hoe fijn het soms voor ons als ouders is dat ‘ze’ even beziggehouden worden, is passief, laat weinig ruimte voor eigen initiatief en belemmert hun actieve intrinsieke motivatie.

Televisie biedt geen ruimte voor het ontwikkelen van de zintuigen, het biedt slechts visuele en auditieve prikkels en kan deze rijke, meervoudige sensorische ontwikkeling beperken.

Daarnaast bepalen wij als ouders de tijd waarop een kind televisiekijkt en gaan we voorbij aan een stukje respect voor het eigen ritme van het kind, waar het kind op dat moment misschien wel behoeft heeft aan sociale interactie, zetten wij de televisie aan, geven we ze schermtijd met drukke programma’s.

Hoewel Montessori geen directe uitspraken heeft gedaan over televisie, kunnen haar uitgangspunten worden gezien als ondersteunend voor een terughoudende benadering bij het aanbieden van televisie aan jonge kinderen. Mocht je dan toch zo af en toe de televisie willen aanzetten, ook om hen hiermee in aanraking te laten komen, want ja de schermen zijn niet meer weg te denken uit deze tijd. De televisieprogramma’s in het artikel https://www.oudersvannu.nl/voor-ouders/series-geschikt-voor-peuters~dd92df5 zijn een aanrader voor jonge kinderen.

Geschreven door: Chantal Hartvelt